Bayramımız Kutlu, Birliğimiz NASİP olsun…

23 Nisan…

Bizler için bir takvim yaprağından çok daha fazlası…

Bu topraklarda Türk kalabilmenin, dilimizi, kültürümüzü, kimliğimizi onurla taşımanın adıdır bugün.

Her yıl yeniden hatırlarız: Biz buradaydık, buradayız ve burada kalacağız!

Kosova’da Türk olmak, çoğu zaman sessizce direnmek demektir. Kimi zaman adının yanlış telaffuz edilmesine aldırmadan “Ben Türk’üm” diyebilmek, kimi zaman anadilini konuşabilmek için mücadele vermektir.

Bazen bir sandık başında kullanılan oyla, bazen sokakta top oynarken yalnızca Türkçe konuştuğu için zorbalığa uğrayan bir çocuğun dolan gözlerinde ölçülür bu kimlik.

Bazen bir tabelada dilimizin yer almamasıyla başlar içimizdeki eksiklik hissi, görünmezliğin soğuk yüzüyle tanışırız. Bazen de devlet dairesinde anadilinde dilekçe vermenin bir lüks değil, bir mücadele olduğu gerçeğinde saklıdır bu aidiyet.

Her bayrak rüzgârla dans ederken, yalnızca bizimkine uzanır kin dolu eller. Ama biz, şehitlerimizin kanıyla sulanan o al bayrağı her seferinde, inancımız ve onurumuzdan aldığımız güçle yeniden göklere taşırız.

Kolay olmadı bizim hikâyemiz…

Osmanlı’dan kalan izler, Balkan Savaşları’nın hüzünlü yansımaları, Yugoslavya döneminin çalkantıları ve ardından gelen yeni bir devletin içinde ayakta kalma mücadelesi…

Her dönemde biraz daha kenara itildik belki, ama hiçbir zaman kökümüzden kopmadık.

Çünkü biz;

Prizren’in Şadırvan Meydanı’nda yankılanan ezanla, Priştine’nin çınlayan caddelerinde atılan umut dolu adımlarla, Mitroviça’nın kadim köprü taşlarında saklı hatıralarla, Vuçitırın’ın tarih kokan evlerinde demlenen çayın buharında, Mamuşa’nın sıcak sofralarında paylaşılan tebessümlerle, Yanyevo’nun sessiz sokaklarında korunan geleneklerde ve Doburçan’ın dost sohbetlerinin nağmelerinde yaşatırız kimliğimizi.

Siyasette var olmak için verdiğimiz mücadele, meclislerde, belediyelerde, her düzeyde “Biz de buradayız!” diyebilmek içindir.

Gençlerimizin üniversitelerde, kadınlarımızın toplumun her alanında yer alması, kültürümüzü, dilimizi yarınlara taşıma çabasıdır.

Bu, yalnızca bir varoluş değil; aynı zamanda bir gurur mücadelesidir.

Biz Kosova Türkleri;

23 Nisan’da çifte bayramın sevinciyle sararız birbirimizi,

29 Ekim’de İstiklâl Marşı’nı göğsümüz kabara kabara okuruz,

10 Kasım’da kara kalpaklı bir adamın resmine bakarken gözlerimiz dolar…

Güne Türkiye’yle “Bismillah” diyerek başlar, geceleyin bir avuç duamıza Türkiye’yi de sığdırırız.

Türkiye’deki bir kardeşimizin ayağına batan diken içimizi sızlatır, bir şehit haberiyle yüreğimiz dağlanır.

Ve Kosova Türkleri;

Atatürk’e çiçek verdiği günü anlatırken “Yüzüne bakmaya doyamadım…” diyerek ağlayan Prizrenli Gülşen Nine’dir…

Büyük Öğrenci Projesi için Türkiye’de bakanlık kapılarında günlerce bekleyen Müveddet Bako’dur…

“İşe” değil “okula” giden, Türkçe’nin ışığını söndürmemek için gece gündüz çabalayan fedakâr öğretmenlerimizdir…

Bir kitabın, bir tiyatronun, bir sazın ardına geleceğimizi yükleyip kültürümüzü yarına taşıyan aydınlarımızdır…

Millî benliğini genç yaşta omuzlayıp, bütün enerjisiyle davasına sarılan yürekli gençlerimizdir…

Ve bir Türk askerini sokakta görünce gözleri parlayan, selam vermek için koşan yüreği kocaman çocuklarımızdır…

Yağmura “rahmet”, ezana “davet”, günaydına “sabah hayrolsun” diyen insanların diyarı Rumeli’de; Ay yıldızlı bayrağın gölgesinde, kimliğini yaşamak da, yaşatmak da bir onurdur, bir mücadeledir, bir ömre bedel sevdadır bizim için.

Ve bugün…

23 Nisan’da, bir kez daha gururla söylüyoruz:

Biz Türk’üz! Bu topraklarda kardeşliğin, dayanışmanın,  mücadelenin, barışın ve kültürün sesiyiz!

Ve bilinsin ki; aynı dili konuşsak da bazen farklı düşünür, farklı hissederiz.

Ama unutmamalıyız ki, fikirlerimiz ayrı olsa da geleceğimiz ortaktır. Ayrılığa değil, birliğe mühürlüdür kalbimiz. Çünkü biliriz ki:

Bölüşürsek tok oluruz, bölünürsek yok oluruz.

23 Nisan Kosova Türkleri Milli Bayramımız kutlu, birliğimiz NASİP olsun…

Saygılarımla,

Onur Kovaç